It doesn' t matter who you are, what race you belong to, or what gender you are, because anyone can become an adventurer as long as you' re 15 years old.
A simple job where you just hunt beasts or dive into dungeons to kill monsters and sell their remains.
You' ll gain both fame and wealth so vast it could last a lifetime.
Grow up fast and hurry to sign up!
We' re waiting to put your names in the [S-Rank] hall of fame.
An advertisement that sells dreams, one every child must have heard.
But as they grow up, the reality turns out to be the complete opposite of what the ads promise.
In this world, dungeons spring up everywhere. If no one reduces the number of monsters inside, they' ll overflow and spill out into the open.
We call this phenomenon a "dungeon break."
Monsters that escape from a dungeon break can evolve into beasts.
These creatures are intelligent, brutal, and love to invade, attacking and killing every living thing in their path.
The people blame and attack the king for not handling it despite the taxes they pay.
This stems from the imbalance between the number of hunters and dungeon divers and the rapid spawning of monsters.
It takes humans years to grow and learn how to fight, but monsters are born quickly and can hunt right from birth.
To maintain their power and prevent their kingdoms from being destroyed, nearly every king across the world collaborated to change the laws.
Originally, becoming an adventurer required completing a 10-year adventurer course.
This was to discover weapon aptitudes, find a combat role that suits you, train, and learn about adventurer professions and skills, teamwork in parties, survival techniques in emergencies, foraging, basic healing, monster weak points, butchering methods, and much more—10 years still barely felt sufficient.
On top of that, you needed 5 years of real combat experience alongside professional adventurers.
Now, it' s been changed to require no training or experience at all—just turn 15, get evaluated for a rank, and receive a license immediately.
Then you' re free to hunt beasts or kill monsters and sell their parts. Every piece of them can genuinely be exchanged for money.
A great tragedy ensued. The death rate of those aged 15 and up skyrocketed without end.
But, in a cruel twist of irony, it worked. Dungeons began closing in large numbers.
Beasts stopped hunting citizens because prey was delivered right to them.
Yet it didn' t always help. Some dungeons that couldn' t be closed grew stronger as people died inside. The dungeon cores absorbed the corpses, evolving and expanding, becoming uncontrollable threats.
Some kingdoms fell simply because of a dungeon break, turning into beast lairs.
Certain beasts, after feeding and hunting enough, evolved beyond anyone' s ability to defeat. Some kings had to flee, abandoning citizens without enough wealth to escape, leaving them to live in fear every day and night.
Though many protested to revert the laws, their voices were a minority and gradually faded.
The reason the laws weren' t changed back was the success of adventurers. They gained status, power, fame, and endless wealth.
Young boys and girls became enamored, dreaming of this shortcut and aiming to become like them.
In reality, adventurers who achieved such success were rarer than rare.
Nearly a hundred years later, this law became the norm. No one questioned or doubted it anymore.
Another thing that fueled everyone' s desire to become an adventurer was power and fame.
An adventurer' s skill is divided into ranks based on evaluation.
[Rank E] is the weakest adventurer. They must diligently train, learn, and improve their rank. No one cares to recruit them into parties; they often go solo, scavenging leftovers.
But reaching [Rank D] allows them to take on quests or general requests, enough to scrape by day-to-day.
[Rank C] earns trust and reliability. They often hold key roles in parties. If they have interesting skills or professions, guilds will vie to recruit them.
[Rank B] can start their own guild. With fame, they attract many followers and can take on nearly any mission.
[Rank A] guarantees skill. They receive personal requests by name. Guilds with A-rank members gain renown. If they' re guild leaders, their future greatness is assured, drawing merchants from far and wide to buy high-level monster or beast remains.
And [Rank S] —those who reach this rank are rarer than rare. Kingdoms highly value them. Even foreign kingdoms compete with offers to claim them as citizens, pampering them like cherished children. S-rank adventurers can act freely, unbound by anyone, with no one able to command them. They might humor a king they' ve made a deal with, just to save face.
As for me, Calika Nehu, I had to become an adventurer out of necessity for money.
Our parents died in a dungeon break. The king and nobles fled without warning the citizens, using them as a wall to slow the beasts so they could escape.
Our homeland was destroyed, turned into a beast-ridden land, when I was just 13 years old.
Now, only the three of us siblings remain, wandering and seeking refuge in another kingdom.
With no money to buy or rent a house in the city, we were driven to the slums.
We built our own home from scrap wood, tied together with ropes scavenged from trash heaps and canals.
A house just enough to shield us from freezing winds, but riddled with holes when it rained.
To support us, my older sister, Tiara Nehu, three years my senior, took a gamble and became an adventurer. She was skilled with a sword, having practiced playfully since childhood.
At her evaluation, Tiara received [Rank D] , with no profession or skills.
We managed to get by somehow. I took care of our younger sibling and the house, dreaming of saving enough to buy a cheap home on the city' s outskirts.
Life moved slowly. Though it was tough, the three of us were happy together.
Two years later, we' d saved a little money.
But then the harsh reality of being an adventurer struck.
Tiara returned gravely injured—her right chest torn apart, her right arm gone, and both legs devoured, leaving her crippled—after joining a party to hunt a beast.
My younger sister, Elda, and I knew Tiara hated hunting beasts because of the danger, but we don' t know why she agreed that time. Even now, she won' t tell us.
Her injuries came from the party leader, Gibo, who fell into a beast' s trap and got surrounded.
Tiara, unable to afford protective gear, couldn' t fight after one hit. The beasts left the wounded, including Tiara, and the others fled.
Tiara' s legs were eaten alive, but luckily, a party from the [Resonant Magic] guild, passing by to enter a dungeon, saved her just in time.
If it were just wounds, healing could fix them. But missing limbs meant her adventurer career was over. Only [Rank S] healers could regenerate limbs, and we had neither the money nor connections to beg for such help.
To keep Tiara alive, we spent nearly all our savings. Our dream of a new home vanished in an instant.
The party leader, Gibo, responsible for medical costs, funeral expenses, and compensation for the failed quest, disappeared.
The other party members had to pay for the failed mission—including Tiara.
Now, Tiara can' t even get out of bed. Someone must feed her and clean her waste. She often cries, cursing herself as a burden and saying she wants to die.
Because Tiara was beautiful, a man named Gika, who' d seen her before, offered to pay for her services.
Despite Elda and me begging her not to, Tiara bitterly agreed.
But when Gika got her in bed, he insulted her. The stench from waste she couldn' t fully clean—since we bathed with rainwater, and none fell when we needed it—repulsed him.
He called her filthy, said she ruined his mood, and in anger, beat her face until it was disfigured.
Before leaving, he stole her sword to sell.
When we reported it to the adventurer administration, we were accused instead—of luring him to rob him. Gika belonged to a powerful guild, a fighter wielding knuckles as weapons, with a higher rank than Tiara. With money, he silenced all witnesses.
Justice in this world belongs to the rich or the strong. Though we weren' t at fault, we had to publicly grovel and apologize to him to avoid further trouble.
After that, we were shunned and forced to pay him for "emotional damages."
Tiara became terrified of strangers ever since.
My younger sister, Elda Nehu, two years my junior, was born premature and has been frail since birth, relying on medicine to survive.
Elda falls ill constantly and struggles to breathe if she exerts herself too much. I often carry her on my back to avoid burdening Tiara, but now Elda risks her life helping with chores as best she can.
Living in the slums, Elda' s cute face makes her a target for child traffickers. She smears herself with canal mud to stink and look dirty, covering herself with cloth.
She always stays with me when we go out. If anyone grows suspicious of her face, I quickly reveal mine, lying that Elda' s looks similar.
Showing my face gets us chased off, sometimes beaten with sticks or pelted with stones out of disgust, but it' s better than losing Elda.
The role of family head fell to me—to buy medicine for Tiara, supplements for Elda, and food for us all.
When we fled our old kingdom, beasts ambushed our group. One struck my face, mangling half of it. My left eye is blind, and my mouth' s skin is torn, exposing my teeth. I drool constantly and cover it with cloth.
In that chaos, no healer or doctor could treat me in time. My face festered, oozing pus and reeking. I wear a hood to avoid scaring people.
No one hires me for service jobs, and my bony frame can' t handle labor. Our bad reputation from the robbery accusation ensures no one will employ us, even for simple tasks.
My last option is to become an adventurer.
I didn' t want to, fearing I' d end up like Tiara. I' ve never trained or studied adventuring, and we can' t afford even a basic weapon.
But circumstances left me no choice. When I told Tiara I' d try becoming an adventurer, we fought so fiercely the house nearly collapsed.
Tiara swore that if I went for evaluation, she' d disown me and kill herself, unable to bear seeing another sister injured and crippled like her.
But there truly was no other way. I persuaded her for ages, citing every reason—especially Elda' s need for medicine and special food.
Finally, Tiara relented. Since then, she' s cried secretly every night, blaming herself for not being strong enough, forcing me to risk my life.
But Elda and I never thought that. Tiara has sacrificed more than enough.
The next day, carrying our family' s hopes, I prayed to the goddess endlessly.
Every rank evaluation costs money. We sold everything we could to pay for it.
Just registering as a [Rank E] beginner would give us a chance to move forward. Dangerous as it was, it beat living without hope.
But reality is cruel. The evaluation crystal ranked me as:
[Rank F]
A rank scorned and ridiculed as incompetent—dreamers, leeches living off scraps, worthless trash, a curse.
No one in history, past or present, has ever risen from this rank.
It' s truly the rank of despair.
It guarantees physical and magical weakness. No one values it. Even basic requests from civilians are off-limits due to the high risk of failure and damage.
Lower than ordinary citizens, there' s a saying: if you' re going to get this rank, better stay silent and live as a normal person forever.
Once you' re [Rank F] , prepare to be seen as less than human by the world.
The only real jobs for this rank are as bait, meat shields, or toys for higher ranks to relieve stress during hunts or dungeon dives.
It has the highest death rate of all ranks.
Why don' t F-rank people flee to other jobs? Simple: they' re all like me.
They have no other path. Society shuns and forces them onto this road.
After the evaluation, that day felt pitch-black. No light of hope remained.
This rank branded me as doomed to stagnate forever.
When I returned home and told Tiara and Elda the truth,
Tiara grabbed a broken bowl, aiming to slit her throat to lessen our burden. Elda and I stopped her. Elda, overexerting herself, couldn' t breathe.
By the time things calmed, I was drained—physically and mentally.
That night, I watched over Tiara and Elda to prevent anything else, stifling my sobs all night.
Before dawn, I woke Elda to give instructions. I kept consoling myself that if I begged for work, someone kind might hire me.
After briefing her, I left the house to find a job, amid light snow flurries.
--- ภาษาไทย ---
ตอนที่ 1 ขายฝัน
ไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นใคร เผ่าไหน เพศอะไร เพราะใคร ๆ ก็สามารถเป็นนักผจญภัยได้ เพียงแค่คุณอายุ 15 ปี
งานง่ายๆ ที่แค่ไปล่าอสูรหรือลงดันเจี้ยนไปฆ่ามอนสเตอร์แล้วเก็บซากมันมาขาย
คุณก็จะได้ทั้งชื่อเสียงและเงินทองมากมายจนใช้ทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด
โตไวๆ แล้วรีบมาสมัครซะสิ
พวกเรารอใส่ชื่อพวกคุณลงในทำเนียบ [แรงค์ S] อยู่นะ
โฆษณาขายฝันที่เด็กทุกคนต้องเคยได้ยิน
แต่เมื่อโตขึ้น เรื่องราวกับตรงกันข้ามกับที่โฆษณาบอกอย่างสิ้นเชิง
ในโลกนี้ดันเจี้ยนผุดขึ้นมามากมาย หากไม่มีใครไปลดจำนวนมอนสเตอร์ในนั้น มันจะล้นทะลักจนแห่กันออกมาข้างนอก
เราเรียกสาเหตุนั้นว่า ดันเจี้ยนแตก
มอนสเตอร์ที่หลุดออกมาจากดันเจี้ยนแตก สามารถวิวัฒนาการกลายเป็นอสูรได้
พวกมันทั้งฉลาด โหดร้าย ชอบรุกราน บุกรุกและไล่ฆ่าทุกสิ่งมีชีวิต
ประชาชนจึงกล่าวหาและโจมตีราชาที่ไม่จัดการทั้งที่เสียภาษีให้
ซึ่งสืบเนื่องมาจากจำนวนผู้ล่ากับคนลงดันเจี้ยนไม่สัมพันธ์กันกับการเกิดของมอนสเตอร์ที่เร็วกว่า
มนุษย์คนนึงกว่าจะโตและเรียนรู้วิธีต่อสู้นั้นใช้เวลานานหลายปี แต่มอนสเตอร์นั้นทั้งเกิดไวและเกิดมาก็ล่าเป็นเลย
เพื่อคงอำนาจของตัวเองและไม่ให้อาณาจักรถูกทำลาย ราชาเกือบทุกอาณาจักรทั่วโลกจึงร่วมมือกันแก้กฎ
จากที่จะเป็นนักผจญภัยได้ต้องจบหลักสูตรนักผจญภัย 10 ปี
เพื่อค้นหาความถนัดในการใช้อาวุธ ค้นหาตัวตนที่เหมาะกับตำแหน่งต่อสู้ ฝึกฝนและรู้จักอาชีพและสกิลต่างๆ ของนักผจญภัย การทำงานเป็นปาร์ตี้ เรียนรู้วิธีการเอาตัวรอดในยามคับขัน รู้จักหาอาหาร รักษาเบื้องต้น จุดอ่อนมอนสเตอร์ วิธีชำแหละและอีกมากมายที่ 10 ปี ยังแทบจะไม่เพียงพอ
อีกทั้งยังต้องมีประสบการณ์ออกสู้จริงกับนักผจญภัยมืออาชีพอีก 5 ปี
กลายเป็นไม่ต้องเรียน ไม่ต้องมีประสบการณ์อะไรทั้งนั้น อายุ 15 ไปประเมินแรงค์ก็ได้ใบอนุญาตทันที
จากนั้นก็เชิญไปล่าอสูรหรือฆ่ามอนสเตอร์มาขายได้เลย ทุกส่วนของพวกมันแลกเป็นเงินได้จริง
โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่จึงเกิดขึ้น อัตราการตายของเด็กอายุ 15 ปีขึ้นไปพุ่งสูงขึ้นไม่หยุด
แต่ราวกับตลกร้าย เพราะมันกลับได้ผล ดันเจี้ยนทยอยถูกปิดไปเป็นจำนวนมาก
อสูรก็ไม่ออกมาล่าประชาชนเพราะมีเหยื่อไปให้มันกินถึงที่
แต่ใช่ว่ามันจะช่วยได้เสมอไป ดันเจี้ยนบางแห่งที่ปิดไม่ได้ เมื่อมีคนเข้าไปตายเยอะ แกนดันเจี้ยนก็ดูดซับศพไปพัฒนาตัวเองจนขยายใหญ่ละทวีความอันตรายจนควบคุมไม่อยู่
อาณาจักรบางแห่งล่มสลายเพียงแค่เพราะดันเจี้ยนแตก จนกลายเป็นรังของอสูรไป
อสูรบางตัวได้กินและล่าจนวิวัฒนาการเกินกว่าใครจะกำจัดมันไหว ราชาบางอาณาจักรถึงกับต้องลี้ภัยแล้วปล่อยให้ประชาชนบางส่วนที่ไม่มีกำลังทรัพย์เพียงพอย้ายหนีไปที่อื่น ได้แต่อยู่อย่างหวาดกลัวทุกคืนวัน
ถึงจะมีประชาชนมากมายออกมาประท้วงให้แก้กฎเป็นแบบเดิม แต่กลับเป็นส่วนน้อยจนเสียงค่อยๆ หายไป
สาเหตุที่กฎหมายไม่แก้เป็นแบบเดิมคือการประสบความสำเร็จของนักผจญภัย พวกเขามีทั้งฐานะ อำนาจ ชื่อเสียงและเงินทองให้ใช้อย่างไม่มีวันหมด
เด็กหนุ่มสาวรุ่นใหม่จึงต่างหลงใหลวาดฝันในเส้นทางลัดนี้และตั้งเป้าจะเป็นแบบพวกเขาให้ได้
ซึ่งในความเป็นจริง นักผจญภัยที่ประสบความสำเร็จแบบนั้น มีน้อยซะยิ่งกว่าน้อย
ผ่านไปเกือบร้อยปี กฎหมายนี้จึงกลายเป็นเรื่องปกติสามัญ ไม่มีใครตั้งคำถามและสงสัยมันอีกต่อไป
และอีกสิ่งที่ทำให้ทุกคนหลงใหลอยากเป็นนักผจญภัย คือ อำนาจและชื่อเสียง
ความเก่งของนักผจญภัยถูกแบ่งตามแรงค์ที่ประเมินได้
[แรงค์ E] คือ นักผจญภัยอ่อนแอ ต้องขยันคอยฝึกฝน เรียนรู้และพัฒนาแรงค์ตัวเองให้สูงกว่านี้ แรงค์นี้ยังไม่มีคนสนใจรับเข้าปาร์ตี้ มักฉายเดี่ยวและเก็บเศษของเหลือ
แต่แค่ขึ้นเป็น [แรงค์ D] ก็สามารถขอรับภารกิจหรือทำคำไหว้วานทั่วไปได้ สามารถหาเลี้ยงชีพได้แบบหาเช้ากินค่ำ
[แรงค์ C] ได้รับความไว้วางใจและน่าเชื่อถือ มักอยู่ในตำแหน่งสำคัญของปาร์ตี้ หากมีสกิลหรืออาชีพความถนัดที่น่าสนใจ กิลด์ต่าง ๆ จะชักชวนให้มาเป็นพวก
[แรงค์ B] สามารถเริ่มตั้งกิลด์เองได้ หากมีชื่อเสียงก็จะมีคนติดตามจำนวนมาก สามารถรับทำได้แทบทุกภารกิจ
[แรงค์ A] การันตีความสามารถ มีคนไหว้วานคำร้องระบุชื่อมาเป็นส่วนตัว กิลด์ที่มีแรงค์นี้อยู่มักมีชื่อเสียงโด่งดัง หรือหากเป็นหัวหน้ากิลด์เอง ก็การันตีได้เลยว่าจะยิ่งใหญ่ในอนาคต สามารถดึงดูดพ่อค้าจากทั่วทุกสารทิศมาซื้อซากของมอนสเตอร์หรืออสูรในระดับสูงที่พวกเขาล่าได้
และ [แรงค์ S] ผู้ที่มาถึงแรงค์นี้ได้ น้อยซะยิ่งกว่าน้อย
ผู้ที่อยู่แรงค์นี้อาณาจักรให้ความสำคัญมาก แม้แต่อาณาจักรอื่นยังแย่งกันยื่นข้อเสนอขอซื้อตัวไปเป็นประชาชนของตัวเองและดูแลประคบประหงมดั่งลูกรัก แรงค์นี้สามารถเคลื่อนไหวได้ตามใจชอบ ไม่ขึ้นตรงกับใคร ไม่มีใครออกคำสั่งได้ แต่พอจะฟังราชาที่ทำข้อตกลงด้วยกันอยู่บ้างเป็นการไว้หน้า
ส่วนฉัน คาลิก้า เนฮิว ต้องเป็นนักผจญภัยเพราะความจำเป็นที่ต้องใช้เงิน
เนื่องจากพวกเราเสียพ่อแม่จากดันเจี้ยนแตก ราชาและขุนนางต่างหนีไปโดยไม่แจ้งประชาชน เพื่อใช้พวกเขาเป็นกำแพงชะลอพวกอสูรจะได้หนีทัน
อาณาจักรบ้านเกิดของเราจึงถูกทำลาย กลายเป็นดินแดนของอสูร ในตอนที่ฉันมีอายุเพียงแค่ 13 ปีเท่านั้น
ปัจจุบันเหลือเพียงพวกเราสามพี่น้อง ต้องเร่ร่อนหนีตายมาพึ่งพิงอีกอาณาจักร
และเพราะพวกเราไม่มีเงินพอซื้อหรือเช่าบ้านในตัวเมือง จึงถูกไล่ให้ไปอยู่ในเขตสลัม
พวกเราต้องสร้างบ้านกันเอง โดยทำจากเศษไม้เหลือทิ้งเอามาต่อกันแล้วผูกด้วยเชือกที่หาได้จากกองขยะกับในคลอง
บ้านที่เพียงพอแค่กันลมหนาวไม่ให้แข็งตาย ส่วนฝนตกก็ต้องหลบเอา เพราะมันมีรูโหว่เต็มไปหมด
เพื่อหาเลี้ยงพวกเรา พี่สาวที่อายุมากกว่าฉัน 3 ปี พี่เทียร่า เนฮิว จึงเสี่ยงดวงไปเป็นนักผจญภัย เธอถนัดใช้ดาบ เพราะชอบฝึกเล่นตั้งแต่เด็ก
ในตอนประเมิน พี่เทียร่าได้ [แรงค์ D] ไร้อาชีพ ไร้สกิล
พวกเราจึงพอประคับประคองกันไปได้ ส่วนฉันก็คอยดูแลน้องกับบ้านให้ พวกเราวาดฝันว่าจะเก็บเงินไปซื้อบ้านถูกๆ ในตัวเมืองชั้นนอกก็พอ
ชีวิตค่อยเป็นค่อยไป ถึงจะลำบากแต่พวกเราสามพี่น้องก็มีความสุขดีที่ได้อยู่ด้วยกัน
ผ่านไป 2 ปี ก็พอเก็บเงินได้บ้างแล้ว
แต่แล้วความโหดร้ายของการเป็นนักผจญภัยก็มาเยือน
พี่เทียร่าได้รับบาดเจ็บสาหัส หน้าอกด้านขวาขาดแหว่งไปพร้อมกับแขนขวา ซ้ำร้ายขาทั้งสองข้างยังถูกกิน กลายเป็นคนพิการ เพราะเข้าร่วมปาร์ตี้ออกล่าอสูร
ฉันกับน้องสาวชื่อเอลด้า รู้ว่าพี่เทียร่าไม่ชอบไปล่าอสูรเพราะมันเสี่ยงอันตรายมาก แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนั้นพี่เทียร่าถึงยอมไป จนปัจจุบันพี่เทียร่าก็ยังไม่ยอมเล่าให้ฟัง
ซึ่งสาเหตุที่ทำให้พี่เทียร่าบาดเจ็บคือหัวหน้าปาร์ตี้ที่ชื่อกิโบ หลงกลอสูรเข้าไปโดนพวกมันปิดล้อม
พี่เทียร่าที่ไม่มีเงินซื้ออุปกรณ์ป้องกัน โดนโจมตีทีเดียวก็สู้ต่อไม่ได้ พวกมันทิ้งคนบาดเจ็บทุกคนรวมทั้งพี่เทียร่าทันทีแล้วฝ่าหนีออกไปกันเอง
พี่เทียร่าจึงถูกกินขาทั้งเป็น แต่โชคดีที่มีปาร์ตี้จาก กิลด์ [เวทกังวาน] ผ่านทางไปลงดันเจี้ยนมาช่วยไว้พอดี พี่เทียร่าจึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
หากเป็นบาดแผล ยังพอใช้ฮิลให้หายได้ แต่ถ้าอวัยวะขาดก็บอกลาอาชีพนักผจญภัยไปได้เลย เพราะการสร้างใหม่มีแต่นักผจญภัย [แรงค์ S] อาชีพสายรักษาเท่านั้นที่ทำได้ ซึ่งพวกเราไม่มีทั้งกำลังเงินและเส้นสายพอจะไปขอร้องคนระดับนั้นได้
เพื่อยื้อชีวิตของพี่เทียร่าให้หายใจได้ต่อ เงินเก็บจึงแทบหมด ความฝันในการซื้อบ้านใหม่จึงหายวับไปในครั้งเดียว
ส่วนหัวหน้าปาร์ตี้กิโบคนนั้นที่ต้องรับผิดชอบค่ารักษา ค่าทำศพและค่าชดเชยจากการทำเควสล้มเหลว ก็ยังหาตัวไม่พบ
คนอื่นๆ ในปาร์ตี้จึงต้องจ่ายค่าชดเชยในการทำภารกิจล้มเหลว รวมถึงพี่เทียร่าด้วย
ตอนนี้พี่เทียร่าก็ยังลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้ ต้องมีคนป้อนข้าวและคอยเช็ดล้างของเสียให้ตลอดเวลา พี่เทียร่าจึงมักร้องไห้และด่าตัวเองว่าเป็นตัวถ่วงและชอบพูดว่าอยากตายบ่อยๆ
ด้วยความที่พี่เทียร่าหน้าตาดี จึงมีคนที่เคยเห็นมาติดต่อมาขอซื้อบริการ เจ้านั่นชื่อกิก้า
ด้วยสภาพความเป็นอยู่ของพวกเรา แม้ฉันกับเอลด้าจะขอร้องไม่ให้ทำ แต่พี่เทียร่าก็ตกลงอย่างขมขื่น
แต่พอมันได้ขึ้นเตียง มันก็ต่อว่าด่าทอพี่สาว เพราะกลิ่นตัวจากของเสียที่ล้างไม่หมด เพราะน้ำที่เราอาบมาจากน้ำฝน ไม่มีฝนก็ไม่ได้อาบ
มันด่าพี่เทียร่าว่าตัวเหม็นเหมือนขี้ ทำมันหมดมีอารมณ์ ซ้ำร้ายยังระบายความโกรธ ลงมือทำร้ายจนใบหน้าพี่เทียร่าเสียโฉม
ก่อนจากไปมันยังขโมยดาบของพี่เทียร่าไปขาย
พอเราไปฟ้องร้องที่สำนักงานดูแลนักผจญภัย พวกเรากลับถูกกล่าวหาแทน ว่าหลอกลวงมันไปชิงทรัพย์ เพราะอีกฝ่ายสังกัดอยู่ในกิลด์ทรงอำนาจ ตัวมันมีอาชีพเป็นนักสู้ที่ใช้สนับมือเป็นอาวุธ แรงค์ก็สูงกว่าพี่เทียร่า แค่จ่ายเงินก็ปิดปากพวกพยานที่เห็นเหตุการณ์ได้หมด
ความยุติธรรมในโลกนี้คือต้องรวยกว่าหรือแข็งแกร่งกว่า ทั้งที่พวกเราไม่ได้เป็นฝ่ายผิด แต่พวกเรากลับต้องก้มกราบขอโทษมันในที่สาธารณะแทน มันถึงจะยอมไม่เอาเรื่อง
จากนั้นก็ถูกทุกคนประณาม และยังต้องหาเงินมาชดใช้ค่าเสียขวัญให้มัน
พี่เทียร่าจึงกลายเป็นคนหวาดกลัวคนแปลกหน้าตั้งแต่นั้นมา
ด้านน้องสาวที่อายุน้อยกว่า 2 ปี เอลด้า เนฮิว เธอคลอดก่อนกำหนด จึงทำให้ไม่แข็งแรงและต้องกินยายื้อชีวิตมาตั้งแต่เกิด
เอลด้ามักเจ็บป่วยตลอดทั้งปี และมีอาการหายใจไม่ออกหากออกแรงมากเกินไป ฉันจึงมักเป็นคนแบกเอลด้าขึ้นหลังเวลาไปไหนมาไหน เพื่อไม่ให้ไปรบกวนพี่เทียร่า แต่ตอนนี้เอลด้าต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยทำงานบ้านเท่าที่พอทำไหว
เมื่อพวกเราอยู่ในสลัม เอลด้าที่มีหน้าตาน่ารัก จึงตกเป็นเป้าของพวกลักเด็กไปขายได้ง่าย เอลด้าจึงต้องฝืนใช้โคลนจากริมคลองมาทาใบหน้ากับตัวให้เหม็นและสกปรกและคลุมผ้าตลอดเวลา
เวลาไปไหนมาไหนก็จะไปกับฉันเสมอเพราะหากมีคนสงสัยใบหน้าของเธอ ฉันก็จะรีบเปิดใบหน้าของตัวเองและโกหกว่าหน้าของเอลด้าก็คล้ายๆ กัน
การเปิดหน้าแม้จะถูกไล่ตะเพิด บางครั้งก็ใช้ไม้ไล่ตี ไม่ก็โดนเขวี้ยงหินใส่เพราะความรังเกียจ แต่มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้เอลด้าโดนพรากไปจากพวกเรา
ฐานะหัวหน้าครอบครัวจึงตกมาอยู่ที่ฉัน เพื่อหาซื้อยารักษาพี่สาว ยาบำรุงน้องสาวและค่าอาหารของพวกเรา
สืบเนื่องจากตอนที่ฉันกำลังหนีตายจากอาณาจักรเก่า ระหว่างทางกลุ่มของเราถูกอสูรดักโจมตี ฉันโดนมันโจมตีใส่ใบหน้า จนเละไปครึ่งซีก ตาซ้ายบอดและผิวหนังตรงปากฉีกขาดจนเห็นฟัน ทำให้ต้องใช้ผ้าซับน้ำลายตลอดเวลา
เพราะตอนนั้นสถานการณ์คับขัน ไม่สามารถหาฮีลเลอร์หรือหมอมารักษาได้ทัน ทำให้แผลบนใบหน้าฉันติดเชื้อจนเป็นหนอง ส่งกลิ่นชวนอ้วก ฉันต้องใช้ผ้าคลุมหน้าตลอดเวลา เพื่อไม่ให้คนตกใจกลัวตอนเดินไปไหนมาไหน
งานบริการต้อนรับจึงไม่มีใครจ้าง ส่วนงานใช้แรงก็ทำไม่ได้เพราะร่างกายผอมจนเห็นกระดูก บวกกับชื่อเสียงไม่ดีจากคดีหลอกลวงไปตบทรัพย์ ทำให้ไม่มีใครอยากจ้างพวกเราแม้จะเป็นงานง่ายๆ
ทางเลือกสุดท้ายจึงเหลือแค่เป็นนักผจญภัย
ใจจริงฉันไม่อยากเป็นเพราะกลัวว่าตัวเองจะเป็นเหมือนพี่เทียร่า ฉันไม่เคยฝึกฝนหรือเรียนรู้เกี่ยวกับนักผจญภัยมาก่อน แถมเงินก็ไม่พอซื้อแม้แต่อาวุธมาใช้
แต่ทุกอย่างบีบคั้นจนฉันไม่มีทางเลือก ตอนที่บอกพี่เทียร่าว่าจะลองไปเป็นนักผจญภัย ตอนนั้นพวกเราทะเลาะกันบ้านแทบแตก
พี่เทียร่ายืนยันว่าถ้าฉันไปประเมินเมื่อไหร่ เธอจะตัดพี่ตัดน้องและฆ่าตัวตายทันที เพราะเธอรับไม่ได้ถ้าต้องเห็นน้องสาวบาดเจ็บและพิการเหมือนตนเอง
แต่มันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ ฉันต้องเกลี้ยกล่อมพี่เทียร่าอยู่นาน อ้างสารพัดเหตุผล โดยเฉพาะเอลด้าต้องซื้อยารักษารักษาและกินของเฉพาะ
สุดท้ายพี่เทียร่าก็ยอม จากนั้นมาพี่เทียร่าก็แอบร้องไห้ทุกคืนและเฝ้าโทษว่าเป็นเพราะตัวเองไม่แข็งแกร่งพอ ถึงทำให้ฉันต้องไปเสี่ยงตาย
แต่จริงๆ ฉันกับเอลด้าไม่เคยคิดแบบนั้นเลย พี่เทียร่าเสียสละมามากพอแล้ว
วันถัดมาฉันแบกความคาดหวังของทั้งครอบครัว เฝ้าภาวนาขอพรจากท่านเทพธิดาตลอดเวลา
การขอประเมินแรงค์ทุกครั้งต้องใช้เงิน เราขายทุกอย่างเท่าที่ขายได้เพื่อนำเงินไปจ่าย
แค่ได้ลงทะเบียนเป็น [แรงค์ E] มือใหม่ ชีวิตก็พอมีทางไปต่อได้ ถึงจะเสี่ยงอันตราย ก็ยังดีกว่าอยู่อย่างไร้ความหวัง
แต่ความเป็นจริงช่างโหดร้าย คริสทัลประเมินฉันได้เป็น
[แรงค์ F]
แรงค์ที่ถูกทุกคนประณามดูถูกว่าเป็นผู้ไร้ความสามารถ พวกละเมอเพ้อฝัน ปลิงรอกินของเหลือ เศษเดนไร้ค่า รกโลก แรงค์คำสาป
เพราะไม่มีเคยมีใครที่ได้แรงค์นี้แล้วสามารถพัฒนาไปอีกแรงค์ได้เลย ทั้งในอดีตและปัจจุบัน
เรียกว่าแรงค์สิ้นหวังของจริง
เป็นแรงค์ที่การันตีความอ่อนแอของร่างกายและพลัง ไม่มีใครให้ความสำคัญ แม้แต่คำไหว้วานจากคนทั่วไปก็รับทำไม่ได้ เพราะมีโอกาสทำพลาดและเสียหายสูง
ฐานะต่ำยิ่งกว่าประชาชนที่ทำอาชีพทั่วไป จึงมีคำกล่าวที่ว่าถ้าจะประเมินได้แรงค์นี้ สู้เก็บเงียบเป็นคนธรรมดาไปตลอดชีวิตยังดีซะกว่า
เพราะหากเป็น [แรงค์ F] ไปแล้ว ก็เตรียมโดนคนทั้งโลกมองว่าไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป
งานที่แรงค์นี้จะได้ทำจริงๆ คือ เป็นเหยื่อล่อ กำแพงเนื้อ หรือเป็นของเล่นสนุกๆ ให้พวกแรงค์สูงๆ ผ่อนคลายความเครียดตอนออกล่าหรือลงดัน
อัตราการเสียชีวิตสูงที่สุดในทุกแรงค์
แต่ถ้าถามว่าทำไมคนแรงค์นี้ไม่หนีไปทำงานอื่น ตอบได้ง่ายๆ ว่าพวกเขาทุกคนเป็นคนประเภทเดียวกับฉัน
ไม่มีทางอื่นให้เลือกเดินแล้ว ถูกสังคมกีดกันบีบบังคับให้มาเส้นทางนี้
หลังเสร็จสิ้นการประเมินแรงค์ ในวันนั้นฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันมืดมนไปหมด ไม่เห็นแสงแห่งความหวังเหลืออยู่เลย
การได้แรงค์นี้ก็เหมือนถูกตีตราว่าต้องดักดานโง่งมไม่มีวันเจริญไปชั่วชีวิต
ตอนกลับไปถึงบ้านและบอกความจริงให้พี่สาวกับน้องสาวฟัง
พี่เทียร่าถึงกับหยิบชามแตกๆ ขึ้นมาหมายจะปาดคอตัวเองเพื่อลดภาระค่ากินอยู่ ฉันกับเอลด้าต้องเข้าไปช่วยห้าม เอลด้าที่ออกแรงมากเกินไปจึงหายใจไม่ออก
กว่าทุกอย่างจะกลับเป็นปกติ ฉันก็หมดทั้งแรงกายและแรงใจ
คืนนั้นฉันเฝ้าพี่เทียร่ากับเอลด้า เพื่อไม่ให้เกิดเหตุอะไรขึ้นอีก ในขณะที่ต้องเก็บเสียงร้องไห้ทั้งคืน
ยังไม่ทันเช้า ฉันสะกิดเรียกเอลด้ามากำชับเรื่องต่างๆ ส่วนฉันก็เฝ้าปลอบและหลอกตัวเองว่า ถ้าไปก้มหัวของาน น่าจะมีสักคนที่ใจดียอมให้ทำแน่ๆ
กำชับเสร็จฉันออกจากบ้านไปหางาน ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาปรอย ๆ